Mededeling

 Mijn vrouw is (op 22 april 2021) door een agressieve kanker overleden. Een lief, aardig, betrouwbaar, eerlijk en onvergetelijke partner. Behalve deze weblog schreef zij op het jaar van 2012 een boekje. Na een periode van rouw en verdrietigheid, besloot ik om de verhalen van haar boekje in dit weblog te plaatsen. 

Ik hoop de lezers het leuk vinden en daarvan genieten. 

R. Asadi

De verhalen van Ozra

Even voorstellen

Mijn naam is Ozra en ik ben geboren in Teheran, de hoofdstad van Iran. Ik ben het oudste kind van mijn gezin, na mij kwamen vier broers en drie zussen. Samen met mijn ouders wonden we dus met tien personen in een huis. Van mijn moeder weet ik dat 11 kinderen in ons gezin waren, waarvan drie jong zijn gestorven.

 

Op het moment dat ik dit boekje schrijf ben ik bijna 62 jaar. Dit boekje bevat enkele verhalen die ik mij van vroeger herinner. Er is veel meer te vertellen, maar voor nu is dit genoeg. Het geeft u een idee van het leven in mijn land. Graag wil ik bedanken: Stichting Vluchtelingenwerk Rijswijk , mijn vriendin en collega Lize en Stichting HOF, die het ontstaan van dit boekje mogelijk hebben gemaakt. 

 Ik draag mijn verhalen op aan mijn ouders en mijn kinderen.

Voorwoord

Samen met Ozra ben ik op reis gegaan. Zij heeft mij, door haar verhalen meegenomen naar het land van haar jeugd, het land waar ze zoveel van houd. Ozra is een bescheiden en sterke vrouw, eigenschappen die ik dikwijls zie bij mensen die om verschillende redenen hun moederland hebben achter gelaten.

 Haar opmerkingsvermogen, humor, aanpassing vermogen, liefde voor haar gezin en hoop voor de toekomst zijn deel van haar levensverhaal. Een aantal illustraties hebben we samen gemaakt naar aanleiding van haar belevenissen en de tekeningen zijn gemaakt door haar vader. Elke illustratie is weer een verhaal apart! Wij nodigen u van harte uit om met ons mee te gaan op reis! 

Lize den Oudsten

Gedicht van mijn vader

نور گیتی فروز و چشمه نور خوش نیاید به چشم موشک کور 

Licht van de wereld En helder water Kunnen dwaze mensen niet zien

Van dorp naar stad

Mijn ouders zijn opgegroeid in een dorp, maar mijn vader is op jonge leeftijd naar de stad gegaan en heeft daar hard gewerkt. Nadat mijn ouders getrouwd waren woonden ze in een huurwoning, in die stad.

 Vanaf die tijd gold dat als iemand van zijn familie (het maakte niet uit dichtbij of een verre familie) in het dorp ziek werd, hij of zij te recht kwam in het huis van mijn ouders. Ze bleven daar tot ze helemaal gezond waren. Ze hielden er hellemaal geen rekening mee dat mijn moeder met de kleine kinderen veel andere dingen te doen had. 

Mijn vader was politieagent en met weinig salaris heeft hij de huur betaald en alle dingen voor het huis, plus kleding voor zijn kinderen en zijn ouders. Hij heeft met zijn salaris voedsel gekocht en naar zijn families in het dorp gebracht. Dit komt omdat mijn vader het oudste kind van hun gezin was. Vroeger was de oudste zoon verantwoordelijk voor zijn ouders en broers en zussen. Om meer te verdienen heeft hij in zijn vrije tijd in gebouwen gewerkt. 

Mijn moeder heeft behalve huishoudelijke werk, de zorg voor kinderen en gasten, ook met de gekleurde draden truien en washandjes gebreid om die tegen een goedkope prijs te verkopen. We hadden geen licht en mijn moeder werkte veel in de nacht, bij het licht van cheragh gerdsoz.

Dat beeld heb ik nog altijd voor mijn ogen. Het was heel moeilijk voor mijn moeder, maar ze was altijd blij met haar leven.

De eigen woning

Mijn ouders wensten dat ze een eigen huis hadden, omdat met twee kinderen en veel gasten in een huurkamer de situatie niet makkelijk was. Mijn ouders besloten dat zij een hypotheek van de bank wilden en dat kregen ze ook. Daardoor konden ze een stukje grond kopen om een huis voor hun eigen gezin bouwen. 

Toen ik vier jaar was, hadden we een eigen, mooi huis dat mijn vader voor het grootste deel zelf heeft gebouwd. Ik herinner mij een grote kamer met een terras ervoor. De vloer van het terras was een beetje hoger dan midden plein. Onze keuken was ook hoger dan het plein en daarom waren er twee traptreden van het plein naar de keuken. 

Er was een grote ruimte onder het plein waar we water in verzamelden voor het wassen en andere dingen. We hadden geen waterleiding, daarom moesten we met de hup van een waterpomp het water van onder de grond naar boven brengen en in de vijver gieten. We hadden een vierkante vijver in het midden van het plein, waarin een aantal vissen met verschillende kleuren in zwommen. 

We kochten drinkwater of we brachten drinkwater met emmers naar ons huis, van een waterkraan die ver van mijn huis was. Dit werk was echt moeilijk en zwaar, maar we konden niets eraan doen. Anders hadden we geen schoon water om te drinken. Dit werk werd in de wintertijd moeilijker, omdat op de grond veel sneeuw was en de grond was glad. We moesten heel voorzichtig lopen, als we gezond terug thuis wilden komen. 

Na een paar jaren besloot mijn vader nog tweede kamer boven de eerste etage bouwen, ons huis kreeg dus tweede etages. De kamer van de tweede etage had een raam aan de straat kant, een raam richting balkon en een deur. Vanaf de grote kamer op tweede verdieping kun je op het balkon komen. We waren blij dat onze ruimte een beetje groter geworden was en wanneer de gasten kwamen, konden zij in de beneden kamer slapen en hadden wij een eigen kamer voor het eigen gezin. 

De trap naar de tweede verdieping had ongeveer 11 treden tot voor de keuken en van daar moesten we twee traptreden tot op het huisplein. 

Mijn vader maakte van gips de mooiste versieringen, zoals prachtige bloemen aan de randen en in een grote cirkelvorm in het centrum van een plafond. Ook alle pilaren van het terras hadden versiering van gips.

Het uitzicht van het huis was mooi. Mijn vader deed soms reparaties aan ons huis. Elke twee jaar verfde hij de kamers en de hal.

Familie

Op een dag hoorden we van mijn vader dat de volgende week zijn broer met zijn vrouw en drie kinderen naar ons huis wilden verhuizen om in de benedenkamer te wonen. Zij wonden in het dorp en het eerste kind moest naar school gaan, maar in het dorp was geen geschikte school. Mijn moeder vond dit geen probleem, omdat hun kinderen net als wij naar de school moesten gaan. 

Na een week kwamen ze in ons huis en we waren blij dat mijn oom met zijn gezin bij ons was gekomen. we konden met hun kinderen praten en spelen. Na een paar maanden wilde een andere broer van mijn vader, die getrouwd was, met zijn vrouw bij ons komen wonen, maar we hadden geen meer ruimte voor hem. Hij was een man van ongeveer 30 jaar oud, een heel aardige man. 

Mijn vader bedacht dat hij met een muur in de beneden kamer van een kamer twee kamers kon maken. Op die manier hadden we twee kamers op de begane grond. We hadden regelmatig gasten en ons huis was altijd vol. de situatie was moeilijk voor mijn moeder en ons, de kinderen. Ik en mijn broers en zussen moesten naar school en rustig ons huiswerk kunnen maken, maar we hadden geen rust. 

Na een paar jaren waren we natuurlijk gegroeid en de ruimte in mijn huis werd heel klein voor ons. Dus mijn vader moest weer gaan bedenken hoe we anders konden wonen. Hij zei tegen mijn ooms: “ Jullie kunnen een andere huis zoeken en huren”. 

Op een dag, we gingen op bezoek bij mijn familie, zagen we toen we terug naar huis kwamen dat mijn oudste oom met zijn gezin en hun spullen ons huis had verlaten. Hij had toen een andere huis gehuurd. Ook de andere oom met zijn vrouw keerden terug naar het dorp. 

Mijn vader heeft toen ons huis verkocht en we hadden een huurkamer gevonden. Daar kwamen nog extra problemen er bij, omdat alle spullen in een kamer stonden. Bovendien heeft mijn moeder in diezelfde kamer eten klaar gemaakt. Gelukkig wisten we deze situatie tijdelijk was en dat we even geduld moesten voor we weer naar eigen huis konden gaan. 

In de dezelfde tijd heeft mijn vader een stukje grond gekocht dat groter was dan de vorige woning. Hij heeft deze grond heel goed voorbereid om weer zelf te gaan bouwen. Mijn aardige vader werkte meestaal alleen, maar soms hielpen mijn moeder, ik of mijn broer. We brachten bijvoorbeeld ook eten naar mijn vader als hij zo hard aan het werk was, aan ons nieuwe huis. 

Toen het huis nog niet helemaal klaar was, zagen we op een dag mijn tweede oom die terug gegaan was naar het dorp, met zijn gezin en hun spullen met een grote kar dat ( Gary) heet, achter twee paarden gespannen was, naar ons komen en mijn oom zij: “ ik wil hier wonen”.

Mijn ouders zeiden dat dit huis nog niet klaar was en te gevaarlijk om te wonen. Maar mijn oom wilde dat niet horen en hij bracht zijn spullen naar de keuken. Mijn vader kon niets ander doen dan toestemming geven aan mijn oom dat hij daar kwam wonen. 

Vanaf die dag heeft mijn aardige oom mijn vader geholpen en het huis werd sneller gebouwd. De andere familie leden die handig waren kwamen helpen, bijvoorbeeld iemand die wist hoe je bedrading moest aanleggen, en ander deed loodgieterij en weer de andere die goed was in tegelwerk . ze hadden dit , omdat we de huurkamer terug moesten geven. 

Een week voordat de scholen open gingen, verhuisden we eindelijk naar ons eigen huis. Het was niet volledig klaar, maar het was veiliger dat mijn oom naar ons toe kwam. We woonden in het huis en waren heel blij, elke dag waren mijn vader en mijn oom bezig in het huis tot klaar was. 

Onze tweede huis had een plein met een mooie vijver in midden van het plein en ook weer een grote ruimte onder de grond om water verzamelen. deze ruimte heet Ab Anbar( de plaats dat we water kan verzamelen). Mijn moeder moest met een emmer van Ab Anbar water naar boven brengen en in de vijver gieten tot de vijver vol met water was. Mijn moeder wilde niet dat we haar hielpen, omdat zij bang was dat we in de Ab Anbar vallen en verdrinken. Mijn lieve moeder zorgde er altijd voor dat de vijver vol van water bleef. 

Natuurlijk hadden we ook het mooie vissen met prachtige kleuren in de vijver. Onze nieuw huis heeft twee verdiepingen en elke verdieping twee kamers. Dat huis bestaat nog zoals mijn vader het heeft gebouwd dus daarom schrijf ik in de tegenwoordige tijd. De eerste verdieping heeft een hal met de deuren van de twee kamers en een deur naar de keuken die open gaat richting de hal en van daar kunnen we naar het plein gaan. 

In de hoek van het plein is een kleine tuin met verschillende en mooie planten dat mijn moeder zelf heeft gekweekt. Via de hal gaan we naar bovenste verdieping via een trap met ongeveer 14 traptreden. De woonkamer, die boven is, heeft een groot raam en een deur waardoor je naar het balkon gaat. Dat balkon is in de richting van het plein, dus je kunt heel goed de mooie tuin van mijn moeder zien. 

Het centrum van de plafonds van alle kamers en de hal is door mijn zeer kundige vader heel mooi geworden. Hij maakte met gips heel mooie rozen in het centrum van die plaatsen en ook bovenaan de muren.

In de eerste jaren in het nieuw huis, hadden we geen gas en elektriciteit, dus er was in de keuken geen gasfornuis, oven, enzovoort. Mijn moeder maakte eten klaar met de Cherag khorak pazi. Dat werkte met olie en had drie vlammen. Het werkte niet zo snel als een gasfornuis, maar op dat moment waren we er echt blij mee. Maar mijn moeder had niet anders dan dat en ze moest met deze Cherag khorak pazi het lekkere eten koken.

En hadden we een groot waterkoker genoemd Samavar, die werkt op kolen. Een Samavar heeft een ruimte die gevuld wordt met water. In het midden van het water is een pijp. Die pijp is de plaats voor de kolen. Mijn moeder bereidde eerste de kolen voor op de huisplein. Als de kolen genoeg rood waren kon ze die naar de pijp van de Samavar verplaatsen. Wanneer het water goed gekookt was, deden we droge zwarte thee in de theepot, deze theepot plaatsten we onder de kraan van de Samavar en die werd met het hete water volgemaakt.

De theepot moest op de Samavar in speciaal plaats gezet worden. Tijdens die hele proces zat mijn moeder ernaast en schonk ze voor iedereen verse thee. 

We hadden geen verwarming, kachel of andere moderne dingen, maar mijn vader heeft een mooie verwarming voor ons gekocht, die heet Bokhari Allaeddin en het werkte met olie en gaf ons huis genoeg warmte. Als mijn moeder twee soorten eten wilde koken, gebruikte ze ook die Bokhri om te koken.

Ongelofelijke berichten

mijn moeder had geen naaimachine en ze heeft met veel moeite met de hand voor mij en mijn broers en zussen kleding gemaakt. We hadden geen licht zoals nu, dus er was geen enkele elektrische lamp in ons huis. 

We hadden een andere soort licht, die hete Cherag gerdsoz. Het had een ronde pot voor de olie en boven die pot was een rond, ijzeren ding met een wieltje. Daarboven was een mooie glazen pijp, waar de plaats was van de vlam. Je kon de vlam hard of zacht laten branden.

We hadden geen radio dus we konden geen nieuws of andere programma’s luisteren. Mijn vader las elke dag een krant en wij waren bezig met ons huiswerk. 

Ik herinner mij dat ik bijna acht jaar was en ik wilde samen met mijn ouders over vier dagen naar een trouw van mijn familie. Ik heb tegen mijn moeder gezegd” mama, kunt u a.u.b. een nieuwe jurk voor mij naaien?”. Mijn moeder zei “ een nieuwe jurk, in de korte tijd?”. Ik zei dat ik net als de andere kinderen een mooie jurk wilde dragen, Mijn moeder zei “ Oké, als je mij een beetje bij het huishoudelijke werk helpt kon ik misschien op tijd een nieuwe jurk voor je maken”.

Mijn moeder en ik gingen een mooie stof kopen en mijn lieve moeder beloofde mij dat op de feestdag deze jurk klaar zou zijn. 

Toen ik in midden de nacht wakker werd om een glas water te drinken, zag ik mijn moeder die onder het licht van de Cherag gerdsoz zat en bezig was met het naaien van mijn jurk. Het is de mooiste jurk geworden die ik gehad heb. Mijn vader wist de situatie erg moeilijk voor mijn moeder was, maar hij had geen genoeg geld om een naaimachine voor haar te kopen en ze moest veel geduld hebben. 

Een jaar later kwam mijn vader van zijn werk en zei aan mijn moeder: “ ik wil eind van deze maand een naaimachine voor je kopen”. Mijn moeder en ik waren ongelofelijk blij met dit mooie bericht. Mijn moeder huilde en lachte van blijheid over dit goede nieuws. Na een paar minuten zij mijn vader: “ ik heb ook een ander bericht voor jullie”. We vroegen aan mijn vader: “ wat is het, wilt u nog iets kopen?. Hij zei: “ ja, Ik wil ook een radio kopen, Jullie kunnen dan alle programma’s van de radio luisteren die jullie willen horen” . mijn vader zei dat de radio met batterijen werkt dus wij kunnen hem naar verschillende plaatsen meenemen. We werden nog blijer en ik heb mijn vader gekust en bedankte hem. 

We wachten tot het eind van de maand, maar volgens mij duurde de dagen langer dan gewoon. Op een dag kwam mijn vader de kamer binnen met twee dozen in zijn handen. Een was de radio en andere was een naaimachine. Het merk van de radio was Toshiba

en van de naaimachine Marshal.

Van dat moment werd ons leven een beetje moderner. Mijn moeder kon sneller dan vroeger naaien en daarnaast luisterde zij naar haar favoriete radioprogramma.

Mijn schooltijd

Ten eerste moet ik zeggen dat de scholen van jongen en meisjes helemaal apart waren. Mijn school was heel groot met twee verdiepingen. Ik weet het niet precies maar ik denk dat er ongeveer 50 klassen waren in de school. In Iran macht het niet dat jongens en meisjes in dezelfde school leren. Dus hebben ze aparte scholen. 

De school had een grote plein en op een plaats van het plein zaten ongeveer 20 kranen. Iedereen moest een persoonlijke plastiek bekertje hebben om te water kunnen drinken. Mijn docenten zeiden dat het goed was dat iedereen zijn eigen beker had om ziekten te voorkomen. Maar in het geheim, als bijvoorbeeld een van de leerlingen water wilde drinken en vergeten was zijn eigen bekertje mee te nemen, ging een andere zijn eigen bekertje goed wassen en dan gaf hij het kind om water te drinken. 

Ik weet niet meer hoeveel, maar er waren veel leerlingen op mijn school. De kinderen gingen in twee shift naar school, de les van eerste shift begon om 8 uur en de tweede shift voor de andere kinderen begon om 13 uur en duurde tot 16 uur. Van 16 uur tot 19 uur waren de ouders aan de buurt. Ja, de ouders moesten verplicht leren lezen en schrijven. Dit was een orde van de regering, en altijd zieden de docenten: kinderen, jullie moeten jullie ouders aanmoedigen naar school te komen, als ze niet komen dan mogen jullie ook niet naar school gaan. 

Ja, ik vertelde dit aan mijn moeder en zij zei: ik zal op school komen en leren. Mijn moeder had in die tijd vier kinderen en ze begon naar de lessen te gaan. Ze had altijd goede cijfers en ging succesvol tot de vierde klas door. Helaas kon ze niet langer de les volgen, omdat ze druk huishouden had en ze voor haar man en kinderen moest zorgen. Maar na vier jaar kon mijn moeder goed kranten, brieven en verhalenboeken lezen. 

Mijn moeder zei dat de wereld anders dan vroeger zag en ze hoefde niet meer door een andere persoon een brief voor te laten lezen.

Pech

Toen ik in derde klas zat, had ik geen taalschoolboek. De schoolboeken werden door de regering gratis tussen de leerlingen verdeeld. De eerste week van de schooljaar was ik ziek. De tweede week toen ik naar de school ging, zei mijn leraar dat de boeken uitgedeeld waren en hij zei “ we hebben geen meer boek voor jou”. We hadden drie verschillende boeken, dus ik heb twee boeken gekregen, maar het taalboek had ik niet. 

Mijn ouders probeerden dit boek te zoeken en voor mij te kopen, maar helaas ze konden nergens vinden. Dus ik moest elke dag samen met mijn medeleerlingen uit haar boek leren en op die manier mijn huiswerk maken.

 Aan het eind van de schooljaar, toen ik mijn bewijs heb gekregen, was ik de derde beste cursist van mijn klas. Ik heb een mooie prijs van de directeur van mijn school ontvangen. 

Het was een pakje met aantal schriften en pennen in een schooltas.

Schooldiscipline

De school was ochtends vanaf zeven uur open en veel van de kinderen probeerden heel vroeg naar school komen. Tot acht uur konden ze met andere kinderen spelen en sommigen maakten hun huiswerk af. 

Elke ochtend om acht uur ging de bel van de school en gingen de kinderen in een rij staan. De bel van de school was een dik vier hoekig ijzer en als iemand met een ijzeren hamer erop sloeg, kon men tot ver in de straten het geluid van de bel horen. De leerlingen die nog onderweg waren, moesten dan hard rennen. De kinderen van een klas ( klassen 1 tot klas 6 ) stonden in een rij. De leerlingen hielden de hand van twee andere leerlingen vast en iedereen keek naar de voren, naar de plaats waar de docenten stonden. 

Eerst moest een slimme leerling die de assistent van eigen klas en van de docent was, het rijtje goed controleren of alles in orde was. Hij zei wanneer we de handen los konden laten. Daarna ging een leerling van de zesde klas op het podium een stuk uit de Koran (heilige boek) lezen. Na dit programma bewogen de kinderen een kwartje. De sportdocent ging op een hogere plaats staan zodat de kinderen hem goed konden zien. Als hij de handen om hoog of om laag of aan de zij deed, deed iedereen dat na. Er waren verschillende bewegingen die we na deden. 

Na de beweging hielden alle kinderen nog een keer de handen vast en gingen ze naar de eigen klas. De assistent van de klas wachtte tot de laatste kind van de rij naar de klas was gegaan en hij ging achter in de rij. De andere rijen deden dit ook op dezelfde manier en zo ging iedereen heel regelmatig naar de eigen klas. 

Na vijf minuten gingen de docenten naar hun eigen klas. Er zaten in sommige klassen 60, 50 of 40 kinderen. Iedereen had hetzelfde uniform aan. Als het lokaal groot was, zaten de kinderen drie aan drie op een lange houten bank en achter een lange houten tafel. Onder de tafel waren kastjes. Dat was de plaats voor de school materialen van de kinderen. Als de docent de klas binnen kwam, waarschuwde de assistent van de klas en de kinderen gingen allemaal staan (dit was om respect te tonen voor de docent. De docent ging op zijn stoel zitten en zei tegen de kinderen dat ze ook konden zitten. 

Maar nu kom ik terug op het schoolplein. Er waren veel leerlingen van verschillende klassen die niet op tijd waren gekomen. Ze moesten allemaal naast de deur(ingang) van school wachten tot iedereen naar de klas was gegaan. Toen ging een docent naar deze leerlingen en sloeg met een grote liniaal op hun handen. Na deze straffen en met de natte gezichten van tranen mochten ze naar hun eigen klas gaan.

Spelletjes

Ik heb verschillende leuke spelletjes met de kinderen van mijn familie en ook op het schoolplein gespeeld. Sommigen van spellen hebben een grote ruimte nodig en sommigen kan men in de kamer of op het huisplein spelen. 

De namen van verschillende spelen zijn: Ghayam moshak (verstoppertje), Tille bazi (knikkeren), Ley ley bazi(hinkelen), Dasteshneh(balspel), Gorgam o bareh mibaram ( als er Gorg = Wolf in de naam van het spel staat dan moet er een ander kind gevangen of aan getikt worden). 

Ik schrijf nu enkele spelletjes:

Sham o Ghol o Parvane: (Touwtje springen). Twee kinderen draaien het touw en de derde springt. Alle drie zingen zij : Sham (kaars), Gol(bloem), Parvaneh (vlinder). De drie deelneemsters hebben van te voren bepaald wie welk symbool is. Als de springer mis springt is degene van wie op dat moment het symbool genoemd aan de beurt om te springen. 

Kalagh par: “ Kalagh” betekent Kraai en “Par” betekent vliegen. Het is een woordspelletjes waarbij de kinderen goed moeten opletten. Iedere deelnemer heeft zijn vingers op de tafelrand. Een kind roept de namen van verschillende dieren. Als het dier kan vliegen tillen de kinderen hun handen hoog op. Als het dier kan niet vliegen moeten de vingers op tafel blijven. Wie een fout maakt is af. 

Amo zanjir baf: 

De naam betekent: oom vlecht de ketting. Dit is een leuk gezelschapsspel. Het minste aantal deel nemers van deze spel is tien kinderen. Ze maken een grote kring en alle kinderen houden elkaars hand vast. De kinderen kiezen iemand uit hun midden als de begeleider. De groep kinderen zijn Amo(oom) en een kind is Begeleider. B: 

Amo zanjir baf= Oom die ketting vlecht 

A: baleh !!!= ja !!! 

B: Zanjire mano bafti? = heb je mijn ketting gevlochten? 

A: Bale !!!=ja !!! 

B: Poshte koh andakhti = Gooide je die ketting achter de berg? 

A: bale B Baba omadeh = De vader kwam.

 A: chi chi avordeh? Wat heeft hij bij zich? 

B: Nokhod o Keshmesh = Noten en Rozijnen. 

A: Bokhor o bia = eten en kom. 

B: Ba sedaye chi? Met welke stem? 

De amo(kinderen) met het geluid van een mus of een andere dier. 

Op dit moment het geluid van mussen onder het pootje van de handen van twee andere kinderen doorlopen. 

Dit spelletje is heel mooi en de kinderen kunnen dit samen en met blijheid met elkaar spelen.

 

Ye ghol do ghol: 

De kinderen spelen met vijf stenen, de stenen zijn groter van hazelnoten en kleiner dan walnoten.

Twee kinderen tot en met 6 of 7 kinderen kunnen samen dit spel spelen. De kinderen moeten heel goed opletten, want anders kunnen ze het spel niet volgen. 

Het is heel spanend, omdat het kind een steen in de lucht moet gooien en tegelijk een andere steen (die op de grond ligt) heel snel pakt. De opgegooide steen wordt met deze hand gevangen voordat hij op de grond komt. Het kind heeft dan twee stenen in dezelfde hand. Dit gebeurd dus vier keer: alle stenen worden een keer gegooid. Als het goed gegaan is pakt het kind twee stenen op, voordat de opgegooide steen weer gevangen wordt, enzovoort.

De kip van mijn moeder

Ik herinner dat mijn moeder een lieve kip had, op dat moment was ik ongeveer zes jaar oud. Het huis van mijn ouders had twee verdiepingen. Op de eerste verdieping woonden mij oom met zijn gezin. Het huis had een plein en in het centrum van dat plein was een vierkante vijver met een aantal mooi gekleurde vissen erin. Het hok van de kip was in de hoek van het plein en er was een schaaltje vol met kippen voedsel. 

Mijn moeder heeft elke dag groenten en sla voor de kip neer gezet. Als dit lieve, mooie dier dorst had, ging zij van het vijver water drinken. Ze zat een paar minuten naast de vijver en keek naar de vissen die in het water zwommen. Mijn moeder zei: “de dieren kunnen met elkaar praten en het ene dier begrijpt wat het andere dier heeft gezegd”. Onze kip kon ook met de vissen praten. Ik geloof het niet helemaal, maar ik heb in de boeken van mijn school veel verhaaltjes over samenwerking van dieren gelezen. 

Soms kwam de kip trap op naar boven en kwam in de kamer, eerst ging ze naar mijn moeder en daarna ging ze naar de kast waar het voedsel van de kip in was.

Dan wist mijn moeder dat het voedsel van de kip op was en ze voedsel naar het hok van de kip moest brengen. 

Toen mijn moeder naar de kast ging en de deur van de kast had geopend, ging de kip snel de trap af naar haar hok en wachtte tot mijn moeder met het voedsel in de hand kwam. Ze vulde het schoteltje met voedsel, zette het in het hok van de kip, zij kakelde en begon met eten. 

Helaas, op een dag zagen we de kip niet, en toen mijn moeder in het hok ging kijken zag ze dood was. Vanwege een ziekte van kippen zijn veel kippen doodgegaan. 

De kip van mijn moeder en vriendin van de vissen in de vijver ging ook dood, maar de verhaaltjes van dit aardige dier leeft in het hart van ons gezin.

Ons dagje uit

Vroeger toen wij( mijn ouders, mijn broer en ik) naar het huis van onze familie, die ver weg woonden gingen, hoopten we dat onze ouders het goed vonden dat we zouden reizen met Doroshke. Dat was omdat we dan naar buiten konden kijken en het was veel gezelliger voor ons dan met de bus of met andere vervoermiddelen.

De Doroshke is een kleine autootje, maar zonder deuren en andere beschermingen. Aan ene kant is een zachte, twee persoon zitbank die bescherm wordt door een korte, houten plank. Deze afscherming is bedekt met zachte, mooie stof. Het plafond is gebogen tijdens koud weer of bij regen, maar in tijden dat er veel zon schijnt kan men dat plafond aan de voorkant, en met mooie weer aan de achterkant vast zetten. 

Tegenover de zachte zitbank staat een kleine stoeltje waarop twee kinderen makkelijk kunnen zitten. Dit stoeltje is beweegbaar, want men kan het open of, als niet nodig is, dicht doen. Zoals de bewegende stoelen die in de treinen in de ruimte bij de deuren zijn. Achter dit kleine stoeltje is een stoel waar de bestuurder zit, hij heet “ Doroshkechi” . 

Een korte, houten plank beschermt de plaats van de bestuurder. Dit gezellige vervoermiddel wordt getrokken door een paard en soms twee paarden. Ook zijn er twee bogen vanaf de zitplaatsen naar beneden die ongeveer zestig centimeter boven de grond kwam en in het centrum daarvan is een metalen treeplank die bestemd is voor de passagiers om plaats te kunnen nemen op de stoel. 

De Droshke is hoger dan de taxi’s en auto’s die op straten rijden. Aan de voorkant van de bestuurdersplaats staat een lampje dat met de vierkanten glazen beschermd wordt. In de avond gaat die lamp aan. Dit vervoer heeft een toeter en als nodig is toetert de bestuurder van Doroshke.

Elke maand gingen mijn broers en ik samen met mijn ouders naar een mooie tuin dat zo groot als een park was en die plaats heet Bagh Golestan( tuin van bloemen). In die tuin waren veel mooie bomen en bloemen, banken, een grote vijver met water vallen en verschillende speel mogelijkheden voor de kinderen. 

Iedereen in het park kon luisteren naar de mooiste liedjes en muziek uit de luidsprekers die overal aan hoge lantarenpalen hingen. Aan een kant van de tuin was een grote rechthoekje, witte muur op twee dikke poten van wit cement. Die was bestemd voor de film. tegenover de witte muur stonden veel stoelen vast op de grond voor de mensen die naar de film wilden kijken. Achter deze stoelen waren de projectoren die de film op de muur projecteerden. 

Mijn broer en ik hielden veel van mooie tuin, we konden daar spelen, mijn vader kocht voor ons ijsjes en ander dingen om te eten. Tijdens de film heeft hij popcorn voor het hele gezin gekocht. 

We gingen altijd blij uit die mooie tuin, dat op een park lijkt, weer naar ons huis. 

Ik zal die gezellige tijden nooit vergeten!

Eerlijkheid

Ik herinner mij toen ik kind was mijn moeder elke nacht aan mij en mijn broer een verhaaltje vertelde.

 Een van die verhaaltjes ging over een oude moeder die alleen een zon had. Ze waren heel arm, maar heel eerlijk en de zon hete Hassan. 

Hassan had geen haar op zijn hoofd en iedereen riep naar hem:” kale Hassan”. Hij kon niet lezen en schrijven en hij wilde niet naar buiten gaan om te werken. Zijn moeder werkte voor andere mensen en kocht alleen noodzakelijke dingen om te overleven. De moeder zij altijd tegen haar zon: “ je moet gaan werken, want als ik dood ben gaat niemand voor je zorgen”. Maar Hassan luisterde niet.

Op een keer bleef de moeder thuis en zij tegen Hassan: “Ik ben ziek en kan niet naar mijn werk gaan. Ook kan ik vaandag niets in de keuken klaar maken om te eten. Ik heb geld onder je kussen gelegd en je kunt met dit geld brood en half kilo yoghurt kopen”. De moeder was niet ziek, maar ze wilde iets aan haar zon leren. Zij deed alsof zij bleef slapen en Hassan kreeg veel honger. 

Hij wachtte tot de middag, maar de moeder had besloten niets in de keuken te doen of andere dingen voor te bereiden. Het geduld van Hassan raakte op en plotseling deed hij zijn kleding aan, pakte het geld van onder zijn kussen en ging hij naar de winkel. Hij ging eerst naar de broodwinkel waar hij in de lange rij moest staan. Daar hoorde hij dat de dochter van de koning heel erg ziek was, omdat zij bijna twee maanden niet had gelachen. 

In middels was Hassan aan de beurt en hij kocht een brood. Voor dat hij naar huis ging, moest ook een halve kilo yoghurt kopen. Toen de baas van de winkel yoghurt aan Hassan wilde geven vroeg hij: “Geef me je schaaltje”. Maar Hassan wist helemaal niet dat je een schaaltje mee moest nemen. Hij zei aan de baas van de winkel dat hij de yoghurt in de zak van zijn jas kon gieten. De baas dacht: “ wat een gekke jongen! Wie giet nou yoghurt in zijn zak!”. Maar hij zei niets. 

Eindelijk kwam Hassan met het brood in zijn hand en een half kilo yoghurt in zijn zak naar huis. Onder weg wees iedereen naar Hassan en ze lachten hem uit, omdat de jas van Hassan helemaal nat was. Hij begreep niet waarom de mensen lachen dus lachte hij met de andere mensen. 

Hassan ging zijn huis binnen, ging direct naar de keuken, legde het brood in de kast, deed zijn jas uit en hing die in de keuken aan een hakje. Hij kwam de kamer binnen, maar zijn moeder was er niet. Hij bleef maar denken” waar is mijn moeder?”. 

Plotseling zag hij dat zijn moeder met een schaaltje yoghurt het huis binnenkwam. Terwijl zij zaten te eten vertelde Hassan het hele verhaal aan zijn moeder. Ze zei: “ik ben trots op je want ik heb alles gezien”. Ik liep op een geheime manier achter je en nu leerde je dat voor yoghurt een schaaltje mee moet nemen”.

Hassan dacht de hele nacht over de dochter van de koning en hij wenste dat ze heel snel gezond zou worden en weer kon lachen. Hassan werd heel anders dan vroeger, hij hielp zijn moeder, hij ging altijd winkelen terwijl zijn moeder het huishoudelijk werk deed. 

Hassan had een ezeltje en hij hield veel van het dier. Op een dag ging Hassan met het ezeltje de natuur in. Onderweg zag Hassan dat de dier zo moe was dat het niet meer kon lopen. Hij ging op de grond zitten om het ezeltje achterop zijn rug te tillen en zo wandelde hij terug naar huis. Iedereen wees naar Hassan en ze lachten hem uit, maar voor Hassan was dit niet belangrijk. Hij dacht alleen aan zijn ezeltje dat moe was en kon niet lopen.

De dochter van de koning zat op het balkon van het koning paleis en zag iemand met een ezeltje achterop de rug over de weg lopen. Daar moest zij heel hard om lachen, zo hard dat en koning met al het personeel het balkon opsprongen. Zij geloofden het niet, maar het was waar dat de zieke dochter die een hele lange periode niet had gelachen nu zat te schateren van het lachen. Iedereen was blij. 

De dochter wees naar Hassan en zij tegen haar vader dat hij een goede beloning aan die jonge man moest geven. De andere dag kwam een persoon in het huis van Hassan en zijn moeder en gaaf hun heel veel geld en kleding en andere dingen. De moeder hoefde niet meer te werken en Hassan had veel mooie kleding. Ze konden hun huis repareren en alles wat ze nodig hadden kopen. 

Op een dag zij Hassan aan zijn moeder dat hij wilde trouwen, zij werd heel blij en zei aan Hassan: “heel goed, maar van wie houd je?”. Hassan zei dat hij met de dochter van de koning wilde trouwen. Moeder zei: “Nee, we zijn arm en we hebben niet genoeg geld. Tussen ons en koning is veel afstaand en je er niet meer over te denken”. Maar Hassan luisterde niet en zei tegen zijn moeder dat ze de volgende dag goede kleding aan moest doen om we samen naar het paleis te gaan. De moeder wilde niet, maar ze gaf toch toe. 

Ze vertrokken de volgende dag naar de paleis van de koning en Hassan zei tegen hem: “Ik wil met uw dochter trouwen”. De koning antwoordde: “veel jonge mannen willen met mijn dochter trouwen, maar eerst moeten jullie een opdracht doen. Rijke, arme, mooie en lelijke mannen, voor mij en mijn dochter is het geen probleem, omdat de mensen gelijk zijn. Ik heb aan alle jonge mannen die met mijn dochter willen trouwen zaadjes van mooie bloem gegeven. Kijk hier, ik geef ook zaadjes aan jou. Volgende maand kommen jullie allemaal naar de tuin van het paleis. Mijn dochter wil met eigenaar van de mooiste bloem trouwen. 

Hassan heeft het zaad in een bloempot gekweekt, maar na een week was er nog geen enkele effect van de bloemzaad te zien. Hij heeft de pot in de zon gezet, weinig water erin gegoten, de pot in de schaduw gezet, de aarde veranderd, maar de bloem kwam niet te voorschijn. Hassan wilde een pot bloemen bij de bloemwinkel kopen, maar zijn moeder accepteerde dat niet. Ze zei tegen Hassan: “je hebt gedaan wat je kon, dat is alles wat je kunt doen”. Hij moest de volgende dag naar de tuin van het paleis gaan met niks anders dan een lege bloem pot. 

Die ochtend gingen Hassan en zijn moeder vroeg naar de tuin van het paleis. De prinses stond al op het balkon te kijken. Iedereen had potten met mooie en kleurige bloemen. Hassan schaamde zich, omdat hij niks had. Iedereen keek naar hem en kletsten met elkaar en lachten hem uit. Plotseling kwam de koning op het balkon en keek naar al die mooie bloemen. Uiteindelijk zei hij: “ ik heb een eerlijke man voor mijn dochter gevonden. Willen jullie weten wie mijn schoonzon wordt?”. 

Iedereen werd stil en de prinses zei: “ Ik heb mijn man gekozen. Hij is de jonge man met de lege pot. Hij heeft veel geprobeerd, maar het bloemzaad is niet gegroeid. Willen jullie weten waarom? Omdat ik de zaadjes eerst heb gekookt en daarna gedroogd. Jullie weten dat gekookt zaad kan niet groeien”. Iedereen ging met veel schaamde naar zijn huis, omdat ze allemaal mooie bloemen bij de bloemwinkel hadden gekocht, iedereen behalve Hassan. 

Binnen een week werd Hassan de schoonzon van de koning en woonde hij in het paleis. Voor zijn moeder kocht Hassan een mooie huis en ze begonnen aan een goed leven.

Door mijn vader getekende Landschap met de bergen 

In Nederland

Vanaf het begin van de 1990 jaren wonen we in Nederland, de eerste tijd in een bungalow van een asielzoeker centrum in Noord Nederland. 

Daar volgde ik twee maal per week Nederlandse taalles. Onze dochter kon gelukkig direct naar school, daar waren we erg blij om. 

We hadden een moeilijke tijd achter de rug en wilden zo snel mogelijk weer zo normaal mogelijk leven.

 Na 7 maanden kregen we een tijdelijke woning in de buurt van Rotterdam. Daarvandaan zijn we weer verhuisd naar een andere woning in dezelfde stad. Deze flat was op de tweede etage, had drie kamers en een kelder. We hebben er 11 jaar gewoond. De reden van verhuizing zal ik straks vertellen.. Ik ben weer twee maal per week naar de taalles gegaan, in het Albeda college. Mijn dochter was toen ongeveer 10 jaar oud. Mijn man ging liever in Rotterdam naar school, hij had gehoord dat de taallessen daar beter waren, daarom besloot hij daar naartoe te gaan, elke dag. Ik ben bij het college gebleven. 

Het was moeilijk om de lessen te volgen, omdat ik halverwege het jaar mee ging doen. De klas was toen al ver gevorderd met het lesboek. Ik heb zoveel mogelijk thuis gedaan om de lesstof in te halen. Ik oefende bij voorbeeld veel met het woordenboek. Zo lukt het om binnen 1 jaar niveau 2 te halen. Ik kan mij herinneren dat er veel turkse klasgenoten waren. Helaas is onze docent overleden door een auto ongeluk. 

Mijn man kreeg een baan bij een kringloopwinkel(Het Goed). Al snel was hij daar assistent manager. Onze dochter kon in groep 8 geplaatst worden en pakte de taal snel op. Zij is een slim kind, want ze heeft het Atheneum gehaald en is vervolgens naar de universiteit gegaan. Toen ze samen met een vriendin een studenten woning had in Rijswijk kwam ik regelmatig op bezoek. Deze stad vond ik gezellig en mooi. 

In Vlaardingen was ik te veel alleen. Na aandringend van mijn kant zijn mijn man en ik naar Rijswijk verhuisd, waar we heel tevreden zijn met onze portiek woning. 

Hier heb ik meer contacten, Ik ben bijvoorbeeld bijgesloten bij Vluchtelingen Werk Rijswijk en bij het project “mantelzorg”.

De fiets

We hadden al snel gezien dat de fiets een heel handig vervoermiddel is. Natuurlijk wilden wij ook leren fietsen en dat is gelukt in de stad waar wij toen woonden. 

Op een dag reed ik samen met mijn man en mijn dochter een mooie tocht over de dijken tussen maasluis en Vlaardingen. Je hebt daar heel mooie uitzicht , omdat je zo hoog rijdt. Maar ergens moet je weer naar beneden, heel snel de dijk af. Sturen en remmen van mijn fiets ging niet zo goed samen en ik vloog uit de bocht tegen een lantaarnpaal aan. Ik kwam lelijk ten val en brak mijn elle boog. Mensen die het hadden gezien waren erg geschrokken en we kregen ter plekke veel hulp. 

Tijdens de herstelperiode ben ik veel naar de fysiotherapie geweest. Ik zat meestaal met dezelfde vrouw in de wachtkamer te wachten tot we aan de beurt waren. We raakten aan de praat en werden goede vrienden, tot de dag van vandaag . 

Zo heeft die angstige en pijnlijke ervaring en prachtige vriendin opgeleverd.

Yalda

21 december is een belangrijke dag op de Iraanse Kalender. 

Yalda valt op de eerste nacht van de eerste winterdag: de langste nacht van het jaar. Het is de nacht van de geboorte van Mithra, De Perzische zonnegod. Mithra symboliseert het licht, het zuiver en het krachtige op de aarde. 

De veranderingen in de lengte van de dagen en nachten deden de mensen geloven dat licht en duisternis – of dag en nacht – in voortdurende strijd zijn. De overwinningen van het licht resulteerde in langere dagen, en omgekeerd. 

Yalda wordt in Iran voornamelijk in huiselijke kring gevierd. Iraniër in de diaspora vieren Yalda ook in groter verband (studenten- en culturele verenigingen). Familie en vrienden komen bijeen met eten en drinken en dragen gedichten voor o.a. Hafez en Saadi.

Vroeger hadden we Korsi, Dat is een lage vierkante tafel. Het materiaal waarvan Korsi werd gemaakt van een sterke boom, meestal van walnotenboom. 

Elk jaar op wintertijden zet mijn moeder de Korsi neer in de kamer. Zij had een grote deken voorbereid. Ik weet nog goed hoe we allemaal om die grote tafel zaten, op de grond tegen kussens aan en met die grote deken over onze benen gelegd. Die deken moet de Korsi goed genoeg beschermen en bovendien moesten alle aanwezigen genoeg deken hebben om eronder zitten of makkelijk te slapen. 

Onder de lage houten tafel was een grote schaal dat Manghal heet. In de Manghal waren verbrande rode kolen die met de as beschermd werden. Dus onder de deken was het heel warm. 

Ondanks de winter deden we niet alle ramen dicht om zo schone lucht te kunnen ademen. Op de eerste nacht van de winter was heel lange nacht. Deze nacht heet Yalda. Tijdens deze avond ging elk dichtbij familielid bij elkaar bezoeken en beleven dan met elkaar eten, gedichten van een bekende dichter, bijvoorbeeld Hafez lezen, verhalen vertellen, lachen en een gezellige en gezonde sfeer schappen. 

Na het eten zette mijn moeder een groot, rond dienblad neer. Dat dienblad heet Majomeh. Het materiaal van de Majomeh was koper en dit rode koper was door een speciale bewerking met Tin wit en mooi geworden. Hierop stonden stukjes watermeloen, appelgranaten, verschillend andere fruit en lekkere noten, gebakken pitten, chocoladen en zo voort. Zo bleven we tot midden in de nacht bij elkaar en dan gingen iedereen met blijheid terug naar hun eigen huis.

Er stonden ook kommetjes met citroenwater waarin je jouw vingertoppen kon schoonmaken. Mijn lieve oom was een keer wegduwt en toen hij in eens wakker schrok, pakte hij snel zon kommetje en dronk het leeg. Wij moesten toen veel lachen, omdat hij een raar gezicht trok vanwege het zure drankje. 

Deze oom was altijd heel speciaal voor mij geweest, hij had zoveel belangstelling voor andere mensen, hij wilde altijd weten hoe met iemand ging. Als hij dan met iemand pratte schoof hij steeds dichtbij totdat hij vlakbij de ander zat. 

Hij is helaas jong gestorven, nog niet lang geleden. Maar ik bewaar die herinneringen in mijn hart.

Chahar Shanbe Soori

De laatste dinsdag van het oude jaar is Char shnbe sori. 

Ik herinner mij goed dat in deze nacht van veel vrachtwagentjes in de straten stonden waar je droge struiken kon kopen. Elke gezin kocht een hoeveelheid van de gedroogde struiken die genoeg was. Tijdens de nacht naar woensdag legde elke gezin de struiken met de bepaalde tussen afstand op het plein van hun huis. Vervolgens werden die struiken in brand gestoken. Iedereen sprong een bij een over de vuur.

“zardje man az to, sorkhye to az man” : de gele kleur van mij voor jou en de rode kleur van jou voor mij.

Na de Chahar shanbe sori was het programma ghashogh zani aan de beurt. In de nacht gaan de jonge mensen met zon tweeën of drieën met een schaaltje en lepel achter de deur van een huis zitten en slaan met de lepels op schaaltjes. Ze maken daarmee veel geluid terwijl zij zich onder de chador verstoppen, zodat niemand weet wie ze zijn.

Eindelijk doet de eigenaar van het huis de deur open en giet iets in de schaaltjes. 

Meestal is dat de ajile moshkel gosha, dat bestaat uit zonnebloempitten, hazelnoten, pistachenoten, amandelen, pinda's Indische amandelen en verschillende andere lekkere dingen. 

Ajile moshkel gosha is een symbool en de mensen geloven dat als deze Ajil opeten, hun problemen opgelost worden. Daarom geven sommige mensen die noten ook aan anderen.

Noruz

Dit is voor ons een heel belangrijke feest. 

Het Nieuwjaar in mijn land is op 21 maart, Ik heb veel herinneringen aan de mooie traditie van het Nieuwjaar, toen ik klein was. Ik herinner mij dat alle mensen in mijn land probeerden voor deze dag het hele huis tot de kleine gaatjes schoon te maken: tapijten, dekbedden en alle dingen van de slaapkamers, alle gordijnen en zo voort, moest gewassen en schoongemaakt worden. 

Vroeger hadden we geen wasmachine, dus mijn moeder heeft alles met haar handen gewassen. Zij begon een maand van tevoren met deze grote, huishoudelijke taken, en het kon gebeuren dat wij op een ochtend wakker werden en zagen dat 4 of 5 waslijnen vol hingen met gordijnen en andere dingen die mijn moeder in de nacht met haar handen gewassen had. Ze klaagde helemaal niet dat zich moe voelde of dat ze de hele nacht wakker was geweest en nu rust moest hebben. 

Mannen moeten ook van alles voor het Nieuwjaar voorbereiden, bijvoorbeeld het hele huis verven, als iets in het huis kapot was repareerden. Ze moesten voor hun gezin nieuwe schoenen, kleding of andere dingen die nodig waren kopen. Bovendien kochten ze verschillende koekjes, gebakken, chocolade, noten en zo voort. 

Op de tafel moesten ook zeven symbolen aanwezig zijn. Dat zijn zeven etenswaren waarvan de eerste letters met S beginnen, zoals: 

Sabzeh: een schaaltje met kiemen van graan (met daarover een wit katoenen lapje. 

Sir: een paar teentjes van knoflook. 

Sib: een appel. 

Serke: een klein glaasje azijn. 

Samano: pure van graanbloesems. 

Somaagh: een rode, scherpe poeder die vaak op Kabab word gestrooid.

Sekke: een paar munten in een schaaltje water. 

Behalve deze 7 symbolen was er ook een bak met een mooie vorm, gevuld met water, waarin twee rode vissen zwommen. Een spiegel en mooie bloemen dat Sonbol heet, stonden allemaal op de Hftsien, Nieuwjaartafel.

De kinderen waren op nieuwjaarsdag echt blij, omdat ze hebben veel vrije tijd in het Nieuwjaar. De scholen zijn 13 dagen dicht en nu kunnen ze met andere kinderen op straat spelen. Als ze met hun ouders naar familieleden op bezoek gingen kregen ze Eidi , Dat is geld dat door volwassenen van de familie gegeven wordt.

Elk kind had een spaarpot om dit geld te sparen. De kinderen kregen hun eerste Eidi van hun ouders. Soms was Eid (Nieuwjaar) in het midden van de nacht en dan bleef het hele gezin wakker. Alleen de kleine kinderen mochten slapen. 

De radio had heel speciale programma’s aan het begin van het Nieuwjaar, alle beroemde mensen in de buurt stuurden via de radio aan iedereen felicitaties. De radio zond veel mooie liedjes uit. Voordat het Nieuwjaar begon hoorden Tik Tak van de klok tot de jaarwisseling en daarna kuste iedereen elkaar en feliciteren en gebakje eten. Op dat moment had iedereen de nieuwste en mooiste kleding aan .

De eerste drie dagen van het nieuw jaar bleef de oudste familie meestal thuis, omdat de andere familieleden op bezoek kwamen. Na drie dagen ging de oudste familie naar het huis van de familieleden. Deze programma’s duurde 12 dagen.

Sizdah bedar

In 13de dag van het Nieuwjaar heet Sidah bedar. De mensen geloven dat je op die dag buiten het huis moet eten.

Dus ze bereiden thuis lekker eten voor en met een groep van dichtbij familieleden gingen we naar het bos of park of rivieroever.

Elk gezin had iets lekker gekookt, zodat op de tafel veel verschillende en lekkere gerechten te zien waren. 

Voordat we van huis vertrokken werd de Haftsin tafel opgeruimd. Alleen het bord met Sabzeh (ontloken kiemen) werd van huis mee naar de rivier genomen, omdat we geloven dat deze Sabzeh in het water moet gegooid worden. Alle moeilijkheden en problemen van dat gezin verdwijnen via die Sabzeh in het water.

Er zijn veel mooie tradities in het Nieuwjaar in mijn land dat ik heb alleen een samenvatting geschreven. Op 13de dag van het nieuw jaar gingen de scholen weer open en de kinderen die niet hun volledige huiswerk gemaakt hadden, kregen straf. 

Elk leerling schreef op wat ze gedaan in de 13 dagen dat de school dicht was.

De onbekende tante

Het was als een doom. 

Toen ik na veel jaren weer naar mijn land ging, voelde ik dat alles veranderd was. 

Terwijl ik het vliegveld verliet en ik naar buiten ging, zag ik veel bezoekers die allemaal met een bos bloemen in de hand achter de deur van het vliegveld stonden. Dat was allemaal voor mij! 

Ik zag dat mijn moeder en mijn vader ouder geworden waren. Mijn zussen en mijn broers hadden een andere figuur dan vroeger en ze hadden nu een gezin en kinderen. Ik heb die kinderen nooit gezien, nu zag ik veel jongens en meisjes die mijn neefjes en nichtjes zijn. Ze waren echt lief en aardig. 

Ik hoorde tussen de familieleden overal dat zij aan hun kinderen vroegen: “heb je tante gezien? Weet je nog dat ik je vertelde dat je een tante heb die in andere land woont?” Het was heel druk, Ik stond tussen mijn familie en moest ik iedereen begroeten en met hen praten. Ik kende sommige familieleden niet en ook zij kenden mij niet, zodat we ons moesten voorstellen.

Het was midden in de nacht toen we naar het huis van mijn vader gingen. Mijn broers, mijn ooms en alle andere van mijn familie waren met de auto gekomen. 

Toen we vertrokken naar het huis van mijn vader waren er ongeveer acht auto’s van mijn families in een rij op straat. Iedereen waren echt blij en ik was ook ongelofelijk blij! De auto’s hebben getoeterd en de passagiers in de auto’s zongen en klapten. Ik dacht op dat moment dat ik in droom was, maar het was echt! Ik was tussen mijn familieleden. 

Eindelijk was de reis voorbij en iedereen stapte uit de auto in de straat waar mijn ouders wonen. Voordat we het huis binnen gingen, moest een schaap geslacht worden. Dit is een traditie van mijn land. We verdelen het vlees van dat schaap aan de buren en families. 

We gingen het huis binnen dat versierd was met heel mooie, gekleurde lampjes en ik zag een grote spandoek waarop heel mooie, goede lijn geschreven was: “lieve schat welkom in jouw huis!” Onder de regel stond: “ namens je ouders, zussen, broers en zijn gezinnen”. 

Ik ging eerst naar het huisplein om te goed kijken en de hele familie stond op het plein. We praten met elkaar, ik zag dat de gezichten heel anders waren, maar ze waren echt aardig. Daarna gingen we naar de tweede etage in de woonkamer, iedereen ging zitten op de stoelen in de kamer, die vol was met mooie bloemen die mijn familie voor mij had meegebracht. 

Een mooie meisje van ongeveer drie jaar was naar mij toe gekomen en zij wilde op mijn schoot zitten. Ja, dat lieve meisje was mijn nichtje, maar zij wist niet dat ik haar tante ben. Ik heb mijn nichtje op mijn schoot gezet, kuste en pratte met haar en zij zong mooie liedjes voor mij.

Voor mij en de hele familie was het ongelooflijk dat dit klein meisje zo rustig bij mij bleef! Alsof we elkaar al jaren kenden. 

Op de tafel stonden allerlei noten, rozijnen, snoepjes en andere lekkere dingen. Het was een feestje in het huis en ongeveer 3 uur in de ochtend gingen de gasten naar hun huis. 

Ik zag dat mijn vader aan de rand van de plafonds en in het centrum van de kamers heel mooie bloemen, als rozen, van gips had gemaakt. Hij heeft ook veel mooie schilderij getekend met gekleurde potloden.

Ik ben die reis nooit vergeten en ik herinner mij veel mooie verhalen van alle leuke momenten die ik heb gehad.