Een belangrijke les

Vorig jaar op een zomerse dag zijn mijn familie en ik in een park gaan picknicken. 

Het was een gezellige dag; iedereen was blij en we namen rustig de tijd om te eten, drinken, praten, spelen, wandelen en van de natuur te genieten.

Mijn broer, mijn zus en ik zaten samen naast een beek en we waren over vroeger aan het praten. Ik zag toevallig een kindermus met zijn ouders die probeerden hem te leren vliegen. Het vogeltje kon niet verder dan een paar meters vliegen. Tijdens de oefening zocht de moedermus voedsel uit de grond die ze in de snavel van haar kindje zette.

Toen ik dat zag, moest ik heel diep aan een verhaaltje van vroeger 

 denken:

Toen mijn broer en ik kind waren, gingen we naar een school die dicht bij ons huis stond. We liepen elke dag samen naar school en na de les kwamen we samen terug naar huis. Op een dag, toen we naar huis gingen, zagen we ook zo een klein vogeltje leren vliegen. Het ging precies op de zelfde manier. We waren klein en we wisten niets van vogels. We dachten:

“Als we dit vogeltje vangen en naar huis brengen, kunnen we het makkelijker voedsel geven en zo gaat hij sneller groeien.”

Dus hebben we het onschuldige vogeltje gevangen en gingen ermee naar huis. We waren heel blij want we dachten dat we het goed deden.
We gingen het huis binnen met het vogeltje in onze handen. Mij moeder zag het vogeltje in de handen van mijn broer en ze vroeg?

“wat is er aan de hand? Waar komt dit vogeltje vandaan? War is ermee gebeurd? Is het gewond? Was het alleen op straat?”

En nog veel meer vragen. We vertelden mijn moeder het hele verhaal, wat we hadden gedacht en wat we hadden gedaan.
Onze moeder luisterde naar ons en werd heel verdrietig. Ze vertelde dat we het fout hadden gedaan en ze zei:

“jullie zijn kinderen, jullie weten niet wat het betekent voor een moeder om zijn kind te verliezen.
Dit gevoelen kennen jullie nog niet”.

Onze lieve moeder ging bijna erom huilen maar ze zei:

“Breng snel het vogeltje terug naar de plaats waar jullie het gevonden hebben. Jullie moeten zo snel mogelijk de moeder van het vogeltje blij maken met het terugvinden van haar kleintje.
 Alleen een moeder weet de gevoelens van andere moeders!!”

Voordat we naar de plek teruggingen waar we het vogeltje hadden gevonden, pakte onze moeder een handvol rijst en gaf ons een bakje water mee. Toen we op de plaats aankwamen, zagen we heel veel mussen op de lichtnetten zitten en ze maakten heel veel herrie.

Ze keken in alle richtingen in de omgeving. Onze moeder pakte het vogeltje uit de handen van mijn broer en zette het op de grond. Ze zette een bakje water ernaast en strooide de rijst op de grond. Mijn moeder, mijn broer en ik stonden van veraf naar de vogels te kijken. Als eerste kwamen de ouders van het vogeltje vlug naar het vogeltje en gaven hun kindje met plezier wat rijstkorrels. Daarna vlogen de andere vogels naar de rijstkorrels om ervan te eten en van het water te drinken. Ze zongen allemaal een vrolijk liedje alsof ze feest aan het vieren waren.

Mijn broer en ik waren heel blij om dit te zien, veel blijer dan toen we het vogeltje hadden gepakt.  Toen we naar huis gingen, vroeg mij moeder:

“Hoe voelen jullie zich nu?”

We antwoordden:

“We zijn nu erg blij met wat we hebben gezien maar we hebben ook een belangrijke les geleerd die we ons hele leven lang nooit meer zullen vergeten”

Borduren

Elke laatste week van de maand komt een groep vrouwen bij elkaar om in  een gezellige sfeer samen te handwerken. Dat geeft hun de gelegenheid om met elkaar te praten, te lachen, van elkaar te leren en advies van de docenten te krijgen over het handwerk. Aardige docenten begeleiden de groep. Ze zijn heel gastvrij en zorgen voor koffie, thee, koekjes en andere drankjes.

Zoals de vorige maanden deed ik op 26 april mee. Er was in de klas een grote tafel waar iedereen omheen zat.
Deze keer, moesten we borduren. De docenten hadden het materiaal op de tafel gezet: veel plastic zakjes. In elke zak zat een gekleurde foto van vlinders, bloemen of iets anders, gekleurde garens, en de stof waarop we moesten borduren.

Ik heb de foto van een vlinder gekozen, maar het was moeilijk om die te borduren omdat ik de tekening niet goed kon zien. De tekening was heel klein. Ik heb wel geprobeerd en een stukje geborduurd, maar het was heel erg moeilijk om te zien. Een andere vrouw zette een extra bril op haar bril en begon met werken. Voor andere vrouwen van mij leeftijd en ouder was het een probleem.

We hebben ons allemaal herinnerd aan vroeger toen we mooi konden borduren, maar helaas kunnen we dat niet meer doen. We hebben veel over vroeger gepraat maar we moesten toch door gaan en proberen. Ik besloot om door te gaan en de foto van die mooie vlinder op de stof te borduren. De aardige docenten hebben de oudere cursisten aangemoedigd. Maar de jonge dames konden sneller werken omdat ze wel goed kunnen zien. Zo had ik vroeger ook geborduurd.

Toen ik thuis kwam keek ik naar mijn borduurwerk. Er zaten veel fouten in waardoor ik weer alles moest uithalen. De school was een week vrij omdat het voorjaarsvakantie was. Ik dacht dat het een heel goed moment was om de vlinder te borduren. Ik ging aan het werk, dag en nacht, zodra ik tijd had. Ik vocht met dat borduurwerk.

Eindelijk kon ik de vlinder af maken, het werd mooi, maar een mooie vlinder op een lege stof! Ik dacht aan vorig jaar toen ik met mijn beste vriendin en collega naar de vlindertuin ben geweest. Daar zag ik veel mooie vlinders en mooie bloemen en andere mooie dingen. ( ik heb over deze vlindertuin op mijn weblog geschreven).

Dus ik dacht: misschien kan ik een beeld van de vlindertuin op deze stof borduren. Maar ik wist niet hoe ik een kleine tuin voor die mooie vlinder op dit kleine stukje stof moest maken. Ik dacht dat ik veel gekleurde garens van vroeger had, dus kon ik met die garens een kleine tuin borduren.

Ik begon met kleine bloemen en ik heb veel kleine bloemen verspreid op de stof geborduurd. Daarna ik heb een kanaal met bloemen op het water geborduurd en als laatste moest ik de achtergrond van het borduurwerk maken.

Ik heb dat gedaan maar mijn garen raakte op en ik had de zelfde kleur niet meer. Ik heb dan geel garen gebruikt. Zo schijnt de zon boven mijn kleine vlindertuin… met één vlinder!!!   

Sizdah Bedar

Een arme vrouw,

Ik heb vandaag een verhaaltje op internet gelezen. Het is een waar gebeurd verhaal. Het gebeurde in een ver land. Ik vond het een mooi maar verdrietig verhaal want er is helaas veel armoede in de wereld.

Ik las dat in dat verre land een arme vrouw zat op straat tegenover een fruitwinkel. Het was druk in de winkel omdat het bijna Nieuwjaar was en iedereen wilde iets kopen voor zijn gezin.
De arme vrouw wilde fruit kopen voor haar kinderen. Ze had vijf kinderen. Maar de vrouw had niet genoeg geld om iets te kopen. Ze had geen man en moest zelf werken voor weinig salaris.

Ze zag alle klanten uit de winkel komen met pakketten van verschillende soorten vruchten. Blij gingen ze naar huis. Het was koud. De vrouw rilde. Plotseling zag ze buiten de winkel een plastiek doosje op de grond. Ze ging kijken en zag dat er fruit in de doos zat. Het fruit was een beetje beschadigd en dus niet goed genoeg voor de verkoop.

De vrouw dacht: ”als ik deze vruchten meeneem, kunnen mijn kinderen het gezonde deel van het fruit eten”.



Blij bij die gedachte, liep de vrouw naar de doos. Ze begon het fruit in haar tas te zetten toen de baas woedend uit de winkel kwam. Hij riep heel hard:

“Hè…….Mevrouw, wat bent u aan het doen!”

De vrouw zei met een trillende stem: “Sorry, meneer, mijn kinderen hebben al heel lang geen fruit gegeten”. En het gezicht van de vrouw was rood van schaamte. Ze kon niets meer zeggen en verdrietig ging ze snel naar huis. Ze kon weer niets lekker aan haar kinderen geven.

Ze was onder weg toen ze iemand hoorde haar roepen. Ze keek naar achter met een nat gezicht. Ze zag een vrouw die vier plastiek zakken vol fruit in haar handen had. Ze gaf de tassen aan de arme vrouw: ”ze zijn voor u, mevrouw…”

De arme vrouw zei: ·“bedankt maar ik ben geen zwerver en ik heb niets nodig.”
Maar de aardige vrouw zette de zakken op de grond en ging heel snel weg.

De moeder ging na lange tijden met het fruit naar huis en haar kinderen werden blij bij het zien van hun moeder met zoveel lekker fruit. Het werd feest in huis.

Oud en Nieuw: vuurwerk en heimwee

Ten eerste wenste ik iedereen een gelukkig Nieuwjaar en een goede gezondheid. Voor mij, is het natuurlijk moeilijk om ver van mijn familie en ver van mijn land te zijn. Maar er is niets aan te doen, ik moet afwachten. Ik heb op nieuwjaarsdag aan mijn familieleden en aan mijn land gedacht, aan de goede en aan de slechte tijden.
In mijn land komt meestal de hele familie bij elkaar om op nieuwjaarsdag feest samen te vieren. In Nederland heb ik geen familie maar gelukkig ben ik hier met mijn man en mijn dochter. We hebben met z'n drieën het nieuwe jaar gevierd en het was gezellig. ik blijf hopen dat mijn familieleden het volgende Nieuwjaar bij ons kunnen komen vieren!!!
In Nederland is elke zondag een stille dag maar de eerste dag van het nieuwe jaar is het dan extra-stil. Tot 2 uur, soms 4 uur 's middags zie je niemand op straat behalve een paar mensen die hun hond uitlaten. Deze mensen zijn verplicht hun hond naar buiten te brengen.

Over het vuurwerk:

ik vind het mooi om te zien en het is een leuk idee om Oud en Nieuw zo te vieren. Maar volgens mij, zou het beter zijn om gecontroleerd vuurwerk af te steken, op een plaats in de wijk of in de stad, om ongelukken te voorkomen. Op die manier zouden er minder slachtoffers zijn, zouden de straten schoon blijven en de dieren hoeven niet bang voor vuurwerk te zijn.

Sommige jongens letten ook niet op. Ze gooien pijltjes en rotjes naar de ramen, op of onder de auto's, naar mensen die op straat lopen, op het gras, tegen de bomen, e.z.v. In de nacht van Oud en Nieuw horen we regelmatig het geluid van de ambulances die de slachtoffers naar het ziekenhuis brengen. Ik wens dus een vreedzame oplossing waardoor geen geweld te pas komt.